Eduard - Tekst Inge Hoogendoorn (2018)

 

In een tijd waarin mensen met strobalen in de achterbak naar de Oostvaardersplassen rijden om heckrunderen en konikpaarden te redden, is het nogal een dwarse keuze. Maar toen Lynn Schüller, inmiddels 25 en vierdejaars aan de Fotovakschool in Rotterdam, de opdracht kreeg om een documentaireserie te maken, wist ze het al snel. Ze ging een jager volgen. 

​

Want Lynn houdt van mensen die bijzonder zijn en 'zichzelf een beetje buiten de maatschappij hebben geplaatst'. Ze vindt dat de massa in dit digitale tijdperk 'wel heel erg met één stroom meegaat'. Terwijl zij juist nieuwsgierig is naar de enkeling die zijn eigen koers kiest. 'Misschien ook wel omdat ik daarvan kan leren. Ik ben nog erg op zoek naar mezelf'. 

​

Ze kwam terecht bij Eduard, gepassioneerd beroepsjager en zelfbenoemd filosoof in de omgeving van Schiphol. Hij wordt ingehuurd door boeren die overlast hebben van ganzen. Eduard is uitdrukkelijk niet van de plezierjacht (hoewel hij er enorm veel plezier aan beleeft), maar van de 'schadebeperking' en 'populatiebeheer'. Hij leidt ook nieuwe jagers op. 

​

Eduard begrijpt niks van de kritiek op zijn vak. Volgens hem is jagen een oerinstinct, waar je maar beter aan kunt toegeven. Want 'om te leven moet je doden', luidt zijn filosofie. 'Of het nu een graankorrel is of een koe, een krop sla of een kip, een worteltje of een vis', ze belanden uiteindelijk allemaal levenloos op je bord. En waarom zou je iemand anders inschakelen voor het laatste zetje? 

​

Lynn ging vorig jaar een dag met de jager op stap. Ze keek rond in zijn Hans- en Grietje-achtige huis vol trofeeën. En ze trok met hem en zijn hond Jack de velden in.